راية حنين واحمد الفصل الحادي عشر 11 بقلم هايدي احمد
حنين:سيبك من الاكل دلوقتى هتعمل ايه
احمد:فى ايه
حنين:مع الدكتور هتعمل ايه معاه
احمد بتوعد:مش هسيبه فى حاله الا لما يت.فضح ويتطرد نهائى
حنين: منه لله على الى عمله انا مش مصدقه ان لسه فى ناس كده
احمد:هه انتى طيبه اوى البلد مليانه بلاوى انيل من كده
حنين: بس انا خايفه واضع ان من طريقته وكأن الموضوع عادى كده انه هيطلع منها والعميد ده كنان شاكه فيه اكيد هيساعده انا متاكده
احمد:ساعده ان شاء الله وقفله محامى مش هسيبه الا لما اجيب حقها وهيشوف
انا بقول سيبهم هم يتصرفوا عشان ميحصلش مشاكل لهنا ومككن يكون ايده طايله يعملك حاجه انت وحسن
حنين: يارب
احمد:ها عامله اكل ايه انا هم.وت من الجوع ومحضرلك مفاجاه بعد الاكل
حنين:مفاجأة ايه ها
احمد:مهى كده متبقاش مفاجأة يلا جهزى الاكل
حنين بلهفه:ثوانى.. بس هحطه وتقولى علطول
وجريت على المطبخ
احمد بضحك على تصرفاتها عليها: طب براحه لتقعى
______________________________
: اول ما شوفتها كده قلبى وجعنى اوى كنت هايز اروحلها واخدها فى حضنى واقولها انا معاكى
مريم:اممم..وبعدين
حسن بسرحان: لو كان عليا كنت خطفتها
مريم وهى بتضربه على راسه: لا والله وتودى نفسك فى داهيه ولا ايه.. وايه الفيلم الهندى الى حكيته ده ما كنت تجيب اتنين لمون وشجره بالمره
حسن:الحق عليا انى بحكيلك احاسيسى ومشاعرى
يا اخويا اتنيل..حسن اوعى تعمل حاجه كده ولا كده انت فاهم انا متعاطفه معاها بس اخوها يتصرف ملناش دعوه
حسن بعتاب: ده بدل ما تقولى ساعده
مريم: يا اخويا ساعده بس لو حاجه تانيه متمدش ايدك فيها انت سامع ده شكله شرانى وانا مفاضليش غيرك
مريم بقلق: ربنا يستر
__________________________
:لا مقولتلهاش عشان متزعلش
سلمى: خلاص طلاما اخوكى عارف المهم انسي انتى الموضوع ده وركزى فى مذاكرتك وملكيش دعوه بحد
هنا: انا بقيت خايفه اروح الكليه تانى حد يتكلم عليا او اتعرض للى حصل ده تانى
سلمى: يا حبيبتي انسي ومتفكريش فى الموضوع ده عشان متوصليش لطرق اكبر ويحصلك رهاب من الكليه
سلمى:لا تعب ولا حاجه يا حبيبتي احنا عندنا كام هنا
هنا: تسلميلى ربنا يخليكي ليا جميلك ده على راسى
سلمى:يا بنتى متقوليش كده انتى والله زى اختى بالضبط
إلا قوليلى الى كان مع اخوكى النهارده ده صاحبه ولا قريبكم
هنا ابتسمت: لا ده صاحب احمد
سلمى بجديه:افتكرته قريبك اصله كان قلقان عليكى اوى بس شكله جدع وشهم
هنا:فعلا هو شهم اوى وطيب
سلمى:امم وحلو اوى
هنا بسرحان:ايوه فعلا..ايه قصدى يعنى مش اوى
سلمى بسخريه:هه معرفتكيش انا كده ها بقولك كان قلقان وهيتجنن عليكى
هنا:ده بس عشان اخت صاحبه فبيعتبرنى زى اخته مش اكتر
سلمى بخبث:امم ومالك بتقوليها بزعل كده ليه انا متاكده انك اكتر من اخت زى ما متاكده دلوقتى انه اكتر من صاحب اخوكى
هنا:لا مش كده انا بس بدأت استلطفه مش اكتر يعنى الاول مكنتش بطيقه ابدا بس النهارده لما شوفته وشوفت شهامته مع انى مقربلوش استجدعته اوى بس ده كله عشان احمد مش اكتر
سلمى: لا ما اعتقدش النظره الى كان بيبصلك بيها مكنتش عاديه ابدا وبكره تقولى سلمى قالت
__________________
:ها خلصنا قول بقا
احمد:هاتى بو.سه الاول
حنين بزهق:يوه دى خامس مره ابو.سك فيها..اهو
احمد ضحك بس اتصدم لما با.سته من خده للمره الخامسه ضرب راسه بقلة حيله: غبييه
حنين بعدم فهم:ايه
احمد:طب نوعى العقل زينه
حنين:يووه هه وبا.سته من خده التانى
احمد بقلة حيلة:لا كده انتى عديتى ليفل الغباء
حنين ضربته فى كتفه يوه بقاا اعمل ايه تانى
احمد بإستفزاز:بو.سينى
حنين: لا بقى انا زهقت
احمد: اخس زهقتى من جوزك يا جزمه
حنين: ما انت مش عاجبك حاجه
احمد مسكها من ايديها:يا روحى لما اقولهالك وانا باصص فى عينيكى افهمى حاجه واحده بس
حنين:ايه هى. بعدين هى تفرق سواء باصص او لا
احمد:امال تفرق كتير
حنين:ازاى بقى حضرتك
